منظور از منابع قانونى در یک نظام حقوقى منابعى است که خود آن نظام آنها را به عنوان منابع معتبرى که قواعد حقوقى قدرت الزام آورشان را از آنها مى گیرند به رسمیّت شناخته است. منبع قانونى منبع مستقیمِ وضع قاعده است. براى مثال، ممکن است قاعده اى به یک «رویه قضایى» مستند باشد و خود آن رویه ریشه هاى تاریخى خاصّى داشته باشد. در اینجا رویه قضایى منبع قانونى قاعده فوق است و سوابق آن رویه قضایى جزء منابع تاریخى و غیرمستقیم محسوب مى شوند.(1) در شریعت یهودى شش منبع را منبع رسمى یا قانونى شمرده اند که به آنها اشاره مى کنیم:
1. Salmond, op. cit., p. 109-12; Cf. M.E., p. 115-16; Mishpat Ivri, EJ., v. 12.