در اواخر سده پانزدهم، یهودیان از اسپانیا و پرتغال اخراج شدند و این امر باعث پراکندگى ایشان در سرزمین هایى مانند ترکیه، هلند، آسیاى صغیر، فلسطین و ... شد. این مسأله باعث پدید آمدن عرف هاى جدید و کاهش نیروى سنّت شد. از این رو لازم بود که نظام شرعى از نو احیا و پابرجا شود. یوسف قارو، اهل صفد، عالم و عارف بزرگ یهودى به انجام این کار همت گماشت. او در آغاز کتاب بیت یوسف را نوشت که در ظاهر شرح طور ولى در واقع اثرى مستقل بود. این اثر حاصل بیست سال بررسى و مطالعه دقیق و طاقت فرساى همه سطرها و عبارت هاى طور بود. او سپس یک دوره دوازده ساله دیگر در بیت یوسف بازنگرى کرده، آن را خلاصه کرد و شولحان عاروخ به معناى سفره مرتب (1564) را پدید آورد. مراجع مهم وى در این اثر عبارت بودند از الفاسى، ابن میمون و آشرى. او معمولا دیدگاهى را مى پذیرد که دو نفر از این سه نفر آن را پذیرفته باشند، گرچه گاه آراى مستقلى نیز دارد.
این کتاب کاستى هایى داشت و انتقاداتى را نیز در پى داشت و اطلاعات چندانى از اعمال، آداب اشکنازى ها (یهودیان لهستانى ـ آلمانى) ارائه نمى داد. به همین جهت موسى ایسرلس اهل لهستاناین کمبود را در کتابى به نام مپّا (رومیزى) جبران کرد. همچنین سلیمان بن لوریا انتقادات زیاد به شولحان عاروخ وارد آورد. وى با این ادعا که شولحان عاروخ از تلمود دور شده است قانون نامه خود را به جاى آن عرضه کرد. با این همه، شولحان عاروخ به عنوان اثرى مهم در شریعت یهودى برجاى ماند.
1. شولحان عاروخ چنانکه خواهد آمد در اصل به معناى «سفره مرتب» است و در اینجا اشاره به نوشته یکى از علماى یهود به نام «یوسف قارو» است که نظام شرعى یهود را بر اساس عرف هاى جدید تنظیم و مرتّب ساخت.
2. M.E., op. cit., p. 647-650; به نقل از: ساختار حقوق یهود، ص 108-106.
