«اطاعت» عبارت است از اینکه مکلّف طبق امر و نهى پروردگار رفتار نماید، یعنى عملى را که واجب یا مستحب است بجا آورد و حرام و مکروه را ترک کند.
«عصیان» آن است که مکلّف، خدا را نافرمانى کند. یعنى واجب را ترک کند یا حرام را مرتکب گردد، که به آن «معصیت» نیز مى گویند. (با ترک مستحب و انجام مکروه، معصیت تحقّق نمى یابد)
«انقیاد» یک امر قلبى است که در جایى به کار مى رود که انسان کارى را با علم یا گمان آن که واجب یا مستحب است انجام دهد ولى در واقع واجب یا مستحب نباشد یا عملى را به حساب آن که حرام یا مکروه است ترک کند ولى در واقع چنین نباشد. چنین شخصى گرچه اطاعت امر و نهى واقعى خدا نکرده ولى انقیاد خود را در برابر او نشان داده و در خور تقدیر است.
«تجرّى» بر کارى اطلاق مى شود که با علم یا به گمان وجوب، ترک شود ولى در واقع واجب نباشد. مانند آن که به گمان آخر ماه مبارک رمضان و گمان این که روزه در این روز واجب است، روزه ترک شود بعد مشخص شود که عید فطر بوده و روزه خوارى او به جا بوده است. یا کارى با علم و گمان حرمت، انجام شود مانند آن که شخص مایعى را به حساب این که شراب است بنوشد. بعد روشن شود شراب نبوده، چنین شخصى در خور نکوهش است چرا که نه فقط نیّت عصیان داشته بلکه اعمالى را هم بر این نیّت مترتب کرده است، ولى مخالفتى با حکم خدا در واقع نکرده.
بعضى از بزرگان تجرّى را حرام مى دانند و بعضى در حد یک مکروه مى شمارند.
