روایاتى که دلالت بر جواز افتا و به ملازمه، دلالت بر جواز تقلید مى کند. این دسته از روایات نیز بسیارند که به برخى از آنها اشاره مى شود:

1. در فرمانى که امیرمؤمنان على(علیه السلام) به فرماندار خویش در مکّه (قثم بن عباس) نوشت، آمده است: «و اجلس لهم العَصْریْن فافت المستفتی و علّم الجاهل و ذاکر العالم; صبح و عصر در حضور آنان بنشین و براى کسى که از تو فتوا مى خواهد فتوا ده، نادان را بیاموز و با افراد دانا به گفت و گو بپرداز».(1)

قابل توجّه آن که در این روایت کلمه «مستفتى» نیز آمده است.

2. یکى از یاران امام رضا(علیه السلام) خدمت آن حضرت عرض کرد: راه من دور است و من نمى توانم هر زمان که مى خواهم، به نزد شما بیایم، معالم و مسائل دین خود را از چه کسى فرا بگیرم؟ امام فرمود: «من زکریا بن آدم القمی المأمون على الدین و الدنیا; از زکریا بن آدم قمى که امین بر دین و دنیاست». راوى مى گوید: «فلمّا انصرفت قدمنا على زکریا بن آدم، فسألته عمّا احتجت الیه; هنگامى که به وطن بازگشتم به نزد زکریا بن آدم رفتم و مسائل مورد نیاز را از او پرسیدم».(2)

3. در حدیث دیگرى کسى از آن امام(علیه السلام)مى پرسد: «لا أکاد أصل إلیک أسألک عن کل ما احتاج الیه من معالم دینى، أفیونس بن عبدالرحمن ثقة آخذ عنه ما احتاج إلیه من معالم دینى؟; من به شما دسترسى ندارم تا آنچه از مسائل دینى را نیاز دارم از شما بپرسم، آیا یونس بن عبدالرحمن مردى موثق و مورد اعتماد است تا مسائل دینى خود را از او فرا بگیرم؟» امام فرمود: «آرى».(3)

در این دو روایت، معالم دین شامل فتوا و روایت هر دو مى باشد و همچنین از روایت اخیر استفاده مى شود که این مسأله براى سؤال کننده مسلّم بوده است که مى توان مسائل دینى را از عالمان مورد اعتماد گرفت. از این رو از امام(علیه السلام) از مصداق این حکم عام مى پرسد.

1. نهج البلاغه، نامه 67 .

2. وسائل الشیعه، ج 18، ص 106، ح 27 .
3. همان مدرک، ص 107، ح 33 .