در صدر اسلام مسلمانان ـ مخصوصاً کسانى که به تازگى وارد اسلام شده و پیامبر را درک نکرده بودند ـ مسائل خویش را از صحابه، بویژه عالمان آنها و در اعصار بعد از تابعین مى پرسیدند. از میان صحابه کسانى که مردم از آنها فتوا مى گرفتند، علاوه بر على بن ابى طالب(علیه السلام) مى توان به ابن عباس، ابن مسعود، زید بن ثابت و جمعى دیگر اشاره کرد.(1)
در میان تابعین از کسانى که صاحب فتوا بودند و مردم احکام خویش را از آنها اخذ مى کردند، مى توان به سعید بن مسیب (م 94) و سعید بن جبیر (م95) اشاره کرد.(2)