مرحوم شیخ حرّ عاملى در کتاب «وسائل الشیعه» بابى را تحت عنوان «عدم جواز تقلید غیر المعصوم(علیه السلام)فیما یقول برأیه» به این مسأله اختصاص داده و روایاتى را در این ارتباط نقل کرده است. از جمله:

1. از امام صادق(علیه السلام) درباره تفسیر آیه «(اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَاباً مِّنْ دُونِ اللهِ); آنها (یهود و نصارا) دانشمندان و راهبان خویش را معبودهایى در برابر خدا قرار دادند».(1) سؤال شد; فرمود: «أما والله ما دعوهم إلى عبادة أنفسهم و لو دعوهم ما أجابوهم و لکن أحلّوا لهم حراماً و حرّموا علیهم حلالا فعبدوهم من حیث لا یشعرون; به خدا سوگند! آنها (دانشمندان یهود و نصارا) هرگز مردم را به عبادت خویش دعوت نکردند; و اگر چنین مى کردند، مردم دعوتشان را اجابت نمى کردند; ولى آنها حرام هایى را حلال و حلال هایى را حرام کردند، (مردم نیز آن را پذیرفتند) در نتیجه گویا آنها را بدون آنکه خود بدانند، پرستش کردند».(2)

2. در حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نقل شده است که فرمود : «من دان بغیر سماع ألزمه الله ألبتّة إلى الفناء، و من دان بسماع من غیر الباب الّذى فتحه الله لخلقه فهو مشرک، و الباب المأمون على وحى الله محمّد(صلى الله علیه وآله) ; کسى که بدون شنیدن (از معصوم چیزى را) به عنوان دین برگزیند، خداوند او را به فنا و نیستى مى کشاند و کسى که دین خود را از غیر طریقى که خداوند به روى خلقش گشوده بگیرد مشرک است و طریقى که قابل اطمینان بر وحى خداست، محمّد(صلى الله علیه وآله)است».(3)

ولى روشن است که اینگونه احادیث و مانند آن ارتباط به بحث ما ندارد، این احادیث ناظر به کسانى است که احکام الهى را با سلیقه شخصى یا ادلّه غیر معتبر بیان مى کردند، امّا کسانى که سعى مى کنند احکام الهى را از کتاب و سنّت و ادلّه اى که بین آنها و خدا حجّت است استنباط کنند و در اختیار مردمى که قادر بر استنباط نیستند بگذارند، مشمول این روایات نمى باشند; بلکه آنها طالب حکم حق و جویاى وحى الهى از طرق ممکن هستند.

سایر روایاتى که مرحوم صاحب وسائل در این باب آورده، همه از همین قبیل است.

1 . توبه، آیه 31 .
2 . وسائل الشیعه، ج 18، ص 89، ح 10، باب 10 (از ابواب صفات القاضى).
3 . همان مدرک، ح 14 .