دو گونه روایات از ائمّه اهل بیت(علیهم السلام) در این باره رسیده است. اکثر فقهاى متقدم شیعه، آن دسته روایات دلالت کننده بر استحباب را ترجیح داده و به آن فتوا داده اند، امّا جمعى از متأخران، آن گروه را حمل بر تقیّه کرده اند و براى اثبات تقیّه اى بودن آنها اظهار داشتند: چون فقهاى اهل سنّت قائل به استحباب روزه روز عاشورا بودند و روزه گرفتن یک مسلمان در آن روز نشانه عدم تشیع او بود، به نظر مى رسد که این احادیث، توسّط امامان اهل بیت(علیهم السلام) موافق فقه اهل سنّت بر اساس تقیّه و مداراى شیعیان با حاکمان اهل سنّت صادر شده باشد. بر اساس این مبنا احادیث دلالت کننده بر استحباب روزه عاشورا که موافق فقه حاکمان وقت بوده حمل بر «تقیّه» کرده و لذا غیر قابل استناد شمرده و بر اساس احادیث نهى کننده، فتوا به «کراهت» و احیاناً فتوا به حرمت داده اند.(1)
1. جواهرالکلام، ج 17، ص 105 .