1. ابراهیم بن محمّد بن ابى یحیی المدنی الأسلمی(م 184): مرحوم «صدر» در کتاب «تأسیس الشیعه» او را جز فقها معرفى مى کند و مى نویسد: او کتاب مبوّبى در حلال و حرام دارد.
2. عبیدالله بن علی بن أبی شعبه: درباره وى آمده است: «و لعبیدالله بن علی بن أبی شعبة کتاب فی الفقه کبیر، عَرَضَ على أبی عبدالله الصادق(علیه السلام) فصحّحه و استحسنه و قال عند قرائته: لیس لهؤلاء فی الفقه مثله; عبیدالله بن على بن ابى شعبه، کتاب بزرگى در فقه دارد که آن را بر امام صادق(علیه السلام)عرضه کرد، امام(علیه السلام)آن را تصحیح و تحسین فرمود و هنگامى که آن را مى خواند، گفت: در فقه کتابى مانند این، در میان علماى آنان وجود ندارد».
3. صفوان بن یحیى بجلّى (م 210): مرحوم صدر او را جز فقها معرفى مى کند و مى نویسد: ایشان سى کتاب دارد که به ترتیب کتب فقهى نوشته شده است.
«نجاشى» درباره او مى نویسد: «او کاملا مورد اعتماد است، پدرش از امام صادق(علیه السلام)روایت نقل مى کند و خودش از امام رضا(علیه السلام)، او در پیشگاه امام رضا(علیه السلام) مقام شریفى داشت... او داراى منزلتى از زهد و عبادت بود، سى کتاب تصنیف نمود... ».
1. ابواسحاق، ابراهیم بن محمّد بن ابویحیى از امام باقر و امام صادق(علیهما السلام)روایت کرده است. از دوستان نزدیک امام بود. بزرگان علماى اهل سنّت از او دانش فرا گرفته و از وى حدیث شنیده اند. آنان که خود را از تعصّب دور نگه داشته اند (مانند شافعى و ابن اصبهانى و برخى دیگر). ابراهیم بن محمّد را توثیق کرده و از دروغ و حدیث سازى و نقل احادیث نادرست مبرّا مى دانند. (رجال نجاشى، ج 1، ص 85).
2. تأسیس الشیعه، ص 300.
3. عبیدالله بن على بن ابى شعبه. نجاشى مى گوید: خاندان ابوشعبه در کوفه جزء اصحاب ما (امامیّه) به شمار مى آیند. جدّشان ابوشعبهاز امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) روایت کرده است. این خاندان همگى افراد موثقى هستند و عبیدالله بزرگ و شخصیّت ممتاز آنهاست. کتابى به وى منسوب است و همین کتاب را بر امام صادق(علیه السلام) عرضه کرد و حضرت آن را صحیح شمرد و هنگام خواندن این کتاب فرمود: «آیا براى آنان (دیگر مذاهب) چنین کتابى سراغ دارید؟» (رجال نجاشى، ج 2، ص 37).
4. تأسیس الشیعه، ص 301.
5. رجال نجاشى، ج 1، ص 440-439.
