گاه فراموشى حدیث خاصّى که دلیل بر یک حکم فقهى بود، موجب شده که شخص فتوایى مخالف فتواى دیگران بدهد. مانند حدیث تیمّم که خلیفه دوم به خاطر آنکه آن را فراموش کرده بود، در مورد شخص جنبى که آبى براى غسل ندارد فتوا به عدم وجوب نماز داده بود:

«إنّ رجلا أتى عمر فقال: إنّى اجنبتُ فلم أجد ماءً؟ فقال: لا تصلّ. فقال عمّار: اما تذکر یا أمیرالمؤمنین اذ أنا و انت فى سریّة فاجنبنا فلم نجد ماء، فأمّا انت فلم تصلّ و أمّا أنا فتمعکتُ فى التراب و صلیّت فقال النبى(صلى الله علیه وآله) : «انّما کان یکفیک ان تضرب بیدیک الارض ثمّ تنفخ ثمّ تمسح بهما وجهک و کفّیک؟» فقال عمر: إتّق الله یا عمّار! قال: إن شئت لم أحدث به; مردى نزد عمر آمد و گفت: من جنب شدم و آب نیافتم (تکلیف شرعى من چیست؟). عمر پاسخ داد: نماز نخوان. عمّار گفت: اى امیرالمؤمنین! آیا به یاد نمى آورى روزى را که من و تو در یک جنگ بودیم و جنب شدیم و آب براى غسل پیدا نکردیم، تو نماز نخواندى، اما من خودم را در خاک غلطاندم و نماز خواندم، (پس از آنکه خدمت پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)رسیدیم) حضرت فرمود: کافى است براى تو که دستانت را به زمین بزنى و پس از آنکه آن را فوت کردى با دو دست، صورت و (پشت) دو کف دستت را مسح کنى.

عمر گفت: اى عمّار! از خدا بترس (و این سخن را مگو).

عمّار گفت: اگر مى خواهى این حدیث را نقل نمى کنم!».(1)

1. صحیح مسلم، ج 1، ص 193، کتاب الحیض، باب التیمم.