در این قرن فقهاى مشهور و به نامى را مى توان برشمرد، مانند: «عماد الدین محمّد بن على بن محمّد طوسى» (معروف به ابن حمزة) صاحب کتاب مشهور وسیلة که از کتب معتبر فقهى امامیّه است، و قطب الدین سعید بن هبة الله بن حسن راوندى، معروف به قطب راوندى (م 573) صاحب رساله هاى مسألة فى الخمس و مسألة صلاة الآیات و همچنین سیّد ابوالمکارم ابن زهره صاحب کتاب معروف «الغنیة» که علاّمه مجلسى درباره او مى گوید: «او از فقهاى بزرگوار و جلیل القدر است». و محمّد بن ادریس حلّى (م 598) معروف به ابن ادریس، صاحب کتاب نفیس «السرائر» که از کتب مفیدى است که در همه ابواب فقه تألیف یافته است.(1)