مى دانیم در امر خلافت و جانشینى پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)در میان مسلمین اختلاف نظر است. پیروان اهل بیت معتقد به «نصّ» مى باشند و مى گویند: یکى از کارهاى مهم پیامبر(صلى الله علیه وآله)تعیین خلیفه و رهبر سیاسى اجتماعى براى مردم پس از خود مى باشد. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در فکر رهبرى سیاسى ـ اجتماعى پس از خود نیز بود و بر این اساس، به منظور آنکه امّت، بعد از او احساس خلأ رهبرى نکند به امر خدا در صحراى غدیر خم، على(علیه السلام) را به رهبرى و پیشوایى مردم، معرفى کرد و آنچه از جانب خدا در ضمن دو آیه شریفه (یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَّبِّکَ) و (الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ) بر آن حضرت نازل گشت را بر مردم ابلاغ کرد و فرمود: «من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه».
یزید کناسى از امام باقر(علیه السلام)سؤال مى کند: ... آیا حضرت على(علیه السلام)، از جانب خدا و رسولش حجّت بر مردم در زمان حیات رسول مکرم بود؟ آن حضرت پاسخ داد: «... نعم یوْم أقامه للناس، نَصَبَه علماً و دعاهم إلى ولایته و أمرهم بطاعته; آرى از روزى که او را به عنوان رهبر برگزید و مردم را به پذیرش رهبرى آن حضرت دعوت کرد و آنان را به اطاعتش مأمور فرمود».
ولى اهل سنّت که اعتقادى به نصّ در امر خلافت ندارند معتقدند که امّت خلیفه و جانشین پیامبر را خود انتخاب کردند و در هر صورت حکومت اسلامى بعد از پیامبر ادامه یافت.
1. مائده، آیه 67.
2. مائده، آیه 3.
3. براى توضیح بیشتر به کتاب الغدیر; عبقات الانوار; پیام قرآن، ج 9 مراجعه شود.
4. ر.ک: کافى، ج 1، ص 383.
