حکم واقعى اوّلى و حکم واقعى ثانوى:
اوّلى عبارت است از وظیفه شرعى در حال اختیار و وضعیت عادى، مانند وجوب وضو گرفتن براى خواندن نماز.
دومى عبارت است از وظیفه شرعى که در حال اضطرار، عسر، حرج و ضرر و عناوین ثانویه دیگر توسّط دلیل معتبر شرعى ثابت شده باشد مانند تیمّم بجاى وضو براى کسى که به هر دلیلى توان وضو گرفتن را نداشته باشد.