اسلام آنچه را که عادات و مقرّرات اجتماعى باطل شناخته، مانند معاملات ربوى تحریم کرده است و آنچه را لازم به اصلاح دیده، اصلاح نموده مانند قراردادهاى ازدواج، و آنچه را که لازم به تأیید دیده تأیید فرموده مانند بیع سَلَم (پیش فروش محصولات مختلف) که از معاملات رایج مدینه بوده است. و بقیه را بدون منع به حال خود واگذاشت. البتّه فقهاى امامیّه براى اعتبار این گونه آداب و مقرّرات اجتماعى که گاه آن را «بناى عقلا» نام مى گذارند، یک شرط را لازم مى دانند. آنان معتقدند اگر عرف و عادت و سیره هاى عصر حاضر یا قرون قبلى در زمان پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) یا معصومین(علیهم السلام) نیز بوده و در جامعه اسلامى پیرامون آن حضرات رواج داشته است و آن بزرگواران منعى نکرده اند، قطعاً مورد «تقریر» و قبول آنان بوده و به عنوان مصداقى از «سنّت»، معتبر و قابل استناد مى باشد.(1)
1 . الاصول العامه، ص 422 .