على بن ابورافع کاتب امیرمؤمنان و از بهترین پیروان على(علیه السلام) بود. وى کتابى را در موضوعات مختلف فقهى، مانند وضو، نماز و سایر ابواب فقه تألیف کرد.(1)

3. عبیدالله بن ابورافعبه گفته شیخ طوسى، وى کتابى را درباره قضاوت هاى امیرمؤمنان(علیه السلام) تألیف کرد.(2)

4. ربیعة بن سمیعنجاشى به هنگام ذکر نخستین طبقه از مؤلّفان حدیث، آورده است که ربیعة بن سمیع، کتابى را از امیر مؤمنان(علیه السلام)درباره زکات گاو و شتر و گوسفند، جمع آورى کرده است.(3)

امامان بزرگوار پس از على(علیه السلام) تا زمان امام باقر، تحت فشار و سخت گیرى شدید قرار داشتند; از این رو، از آنان و اصحابشان، کتابى در فقه نقل نشده است; هر چند جمعى از یاران آن بزرگواران، روایاتى را در ارتباط با مسائل فقهى از آنان نقل کرده اند. با این حال از امام سجاد(علیه السلام) رساله حقوق به یادگار مانده است، که قسمتى از این مجموعه، مرتبط به مسائل فقهى و احکام شرعى است.

رساله حقوق آن حضرت را که حسن بن شعبه در تحف العقول آورده است، در بردارنده حدود پنجاه حق است که از جمله، حقوق خدا بر انسان و حقوق انسان بر خویش و حقوق عبادتهایى مانند نماز و روزه و حج بر انسان است.

ولى از زمان امام باقر(علیه السلام) به بعد، کتابهاى متعدّدى از اصحاب آن بزرگواران تدوین شده است.

مرحوم شیخ طوسى در کتاب فهرست نام نهصد تن از مصنّفان را مى نویسد که چه بسا هر یک داراى تألیفات متعددى باشند.(4)

مى دانیم عمده این کتابها در عصر امامان اهل بیت(علیهم السلام)تا پایان قرن سوم نوشته شده است که به خوبى اهتمام علماى اهل بیت(علیهم السلام) را به امر تدوین حدیث و فقه نشان مى دهد.

لازم به یادآورى است، به سبب جدا نبودن احکام فقهى از سایر علوم، مجموعه کتب حدیث، در بردارنده روایات فقهى، کلامى، تفسیرى و مانند آن بود. ولى برخى از این کتابها ویژه مسائل فقهى بوده، مانند کتابهایى که از ابورافع و دو پسرش نقل شده است. همچنین برخى از کتابهاى فضل بن شاذان و یونس بن عبدالرحمن (از اصحاب امام رضا(علیه السلام)) نیز، مانند کتابهاى فقهى تدوین شده بود.

گواه این مطلب آن است که مرحوم شیخ کلینى در موارد متعددى آراى آنان را در کافى آورده است;(5) از جمله در باب طلاق و میراث و زکات و مانند آن. همچنین شیخ صدوق در کتاب مقنع، در این باره که زن چگونه از شوهرش ارث مى برد، قولى را از فضل بن شاذان نقل کرده است، بدون آنکه به روایتى نسبت دهد. این مطلب مى رساند که فضل بن شاذان داراى متنى فقهى بوده است، نه به شکل کتاب هاى روایى.

البتّه، تجرید فقه از شکل روایى آن، به صورت رسمى و فراگیر به دست شیخ صدوق انجام شده که در تبیین دوره دوم فقه ذکر خواهد شد.

1 . رجال نجاشى، ج 1، ص 65، شرح حال شماره 1.
2 . فهرست شیخ طوسى، شماره 441.
3 . فهرست نجاشى، شماره 2.

4 . براى آگاهى بیشتر ر.ک: المراجعات، ص 621-598.
5 . ر.ک: کافى، ج 7، ص 83، 84، 95، 98، 115، 121.