الف) شافعى ها، حنبلى ها(1) و اصحاب حدیث منى را پاک دانسته و نماز کسى را که لباس یا بدنش آلوده به آن است صحیح مى دانند.

دلیل آنها روایت ابن عباس، عایشه واحمد است که در روایت ابن عباس چنین آمده است : «سُئل النبىّ(صلى الله علیه وآله)عن المنی یصیب الثوب. فقال: إنّما هو بمنزلة المخاط و البصاق و إنّما یکفیک أن تمسحه بخرقة أو اذخرة; از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) راجع به حکم منى که به لباس برخورد مى کند، پرسیده شد. حضرت فرمود: منى مانند آب بینى و آب دهان است، براى شما کافى است که با پارچه اى یا علفى آن را بزدایى».(2)

ب) حنفى ها و مالکى ها آن را نجس مى دانند و نماز را با آن باطل. اما حنفى ها گفته اند که اگر منى خشک شده باشد با پاک کردن آن، نماز صحیح مى شود.

آنان اوّلا براى اثبات نجاست منى روایت دیگرى از عایشه و نیز روایت عمّار را نقل مى کنند: در روایت عمّار پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «إنّما یغسل الثوب من خمس: من البول، و الغائط، و المنی، و الدّم و القئ».(3)

پنج چیز است که اگر لباس به آنها آلوده شود لازم است شسته شود: ادرار، مدفوع، منى، خون و قى.

و دلیل قول حنفى ها (پاکى جامه با محو منى اگر خشک باشد): روایت سومى از عایشه است:

پیامبر به او فرمودند: «إغسلیه إن کان رطباً و افرکیه إن کان یابساً; اگر مرطوب است آن را بشوى، و اگر خشک است آن را بساى».(4)

هر کدام از این فتاوا بر اثر ترجیح یکى از این روایات متعارض بر دیگر روایات است.

ولى فقهاى امامیّه اتفاق نظر دارند که منى مطلقاً نجس است و روایات متعددى از ائمّه اهل بیت(علیهم السلام)در این زمینه نقل کرده اند.(5)

1 . سنن دارقطنى، به نقل از : اثرالاختلاف فى القواعد الاصولیة فى اختلاف الفقهاء، ص 108 .
2 . الفقه على المذاهب الاربعة، ج 1، ص 9 .
3 . نصب الرایة، ج 1، ص 211 به نقل از اثرالقواعد الاصولیة فى اختلاف الفقهاء، ص 109 .
4 . همان مدرک.
5 . جواهرالکلام، ج 5، ص 290 .