در این قرن نیز، صاحبان فتوا و اجتهاد بسیار بودند; از جمله:

1. شیخ بهاء الدّین محمّد بن حسین عبدالصّمد عاملى معروف به «شیخ بهایى» (م 1031): رساله عملیّه ایشان به زبان فارسى به نام «جامع عبّاسى» است اما برخى کتب فقهى و اصولى دیگر ایشان عبارتند از: «الحبل المتین فى احکام الدین، رسالة فى فقه الصلاة، زبدة فى اصول الفقه، رسالة فى معرفة القلبة، رسالة فى المواریث، الاسئلة الجزائریة».(1)

2. ملاّمحمّد امین استرآبادى (م 1033): از کتابهاى فقهى ایشان جوابات المسائل الثلاثة و الفوائد المدنیّة است.(2)

3. مولى محمّد تقى مقصود على المجلسى (م1070) پدر مجلسى معروف: یکى از کتب فقهى ایشان روضة المتّقین در شرح کتاب من لا یحضره الفقیه است.

4. ملامحمّد باقر بن محمّد مؤمن خراسانى، معروف به «محقّق سبزوارى» (م 1090): برخى کتابهاى فقهى ایشان، ذخیرة المعاد فی الارشاد و کفایة الفقه است.(3)

5 ـ حسین بن جمال الدین محمّد، معروف به «محقّق خراسانى» (م 1098): کتاب معروف ایشان در فقه، مشارق الشموس فى شرح الدروس است.(4)

1 . شیخ حرّ عاملى در امل الآمل درباره شیخ بهایى مى نویسد: جایگاه او در فقه، علم، فضل، تحقیق، دقّت نظر، بزرگى شأن و منزلت و نیکو نوشتن و همه خوبى ها آشکارتر از آن است که نیازى به ذکر و یادآورى باشد. (تنقیح المقال، باب محمّد، شماره 10597، ج 3، ص 107).
2 . الذریعه، ج 5، ص 217.
3 . همان مدرک، ج 10، ص 19، شماره 96; ج 18، ص 96، شماره 843.
4 . محقّق اردبیلى در جامع الرواة درباره وى مى گوید: جایگاه او در بزرگى قدر و شأن و منزلت، بلندى مرتبت، مهارت او در علوم عقلى و نقلى و دقّت نظر و... مشهورتر از آن است که نیازى به یادآورى باشد (تنقیح المقال، باب حسین، شماره 2867، ج 1، ص 323).