در این قرن نیز علماى بزرگ صاحب فتوایى بودند از جمله:
1. حسن بن یوسف بن علی بن مطهّر، معروف به علاّمه حلّى (م 726): درباره وى نوشته اند:
«تألیفات او در تمام علوم بیش از 500 عنوان کتاب است. از جمله آنها کتاب «قواعد» در فروع فقهیه، «تذکرة» کتاب «ارشاد» کتاب «تبصرة» در فروع مستنبط از فقه و...».
2. فخرالمحقّقین محمّد فرزند علاّمه حلّى (م 771):
کتاب معروف او در فقه «ایضاح الفوائد فى حل مشکلات القواعد» است.
3. محمّد بن مکّى، معروف به شهید اوّل (م 786): برخى از کتابهاى فقهى و فتوایى ایشان عبارتند از:
«اللمعة الدمشقیة; الذکرى فى فقه الامامیة; الدروس الشرعیة فی فقه الامامیة; خلاصة الاعتبار فی الحج و الاعتمار; البیان فی الفقه و الالفیة فی فقه الصلاة».
1 . همان مدرک، ص 307-306.
در تنقیح المقال درباره علاّمه حلّى آمده است: همه دانشمندان اسلامى بر دانش فراوان وى در همه فنون اتّفاق نظر دارند. او فقیه، متکلّم، حکیم، منطقى، صاحب نظر در هندسه و ریاضیات بود. (تنقیح المقال، باب حسن، شماره 2794).
2. فخر المحقّقین عالمى محقّق و مجتهدى فقیه بود. وى از بزرگان امامیّه به شمار مى آید و شاگردش شهید اوّل این گونه از او تجلیل مى کند: بزرگ، پیشوا، سلطان عالمان، داراى بالاترین درجه در میان عالمان و فاضلان و برجستگان و مایه افتخار آیین و دین. (مقدّمه بحارالانوار، ج 0، ص 255 به نقل از روضات الجنات، ج 8،
ص 387 و اجازات، ص 14).
3. در امل الآمل درباره وى آمده است: وى عالم، فقیه، محدّث، اهل دقّت، مورد اعتماد، جامع فنون عقلى و نقلى، زاهد، عابد، پرهیزکار، شاعر، ادیب و یگانه روزگارش بود. (اعیان الشیعه، ج 10، ص 59).
