هر گاه تعبیراتى از قبیل «لایبعد» (بعید نیست)، «لا یخلو من قوّة» (خالى از قوت نیست)، «على الاقوى» (بنابر اقوى)، «الاحوط الاقوى» (قول مطابق با احتیاط که قوى نیز هست)، «الاقرب» (نزدیک تر به ادلّه)، «الاصح» (قول صحیح تر)، «ظاهراً» و «على الظاهر» (بنابر ظاهر ادلّه) و «على الاظهر» (بنابر آنچه به لحاظ ادلّه اظهر است) و «على الاشبه» (با قواعد فقهى سازگارتر است) در کلمات فقها وجود داشت، همگى فتوا محسوب مى گردد.(1)
ویژگى فتوا آن است که مقلّد نمى تواند در آن، به مجتهد دیگر رجوع کند، زیرا رجوع به عالم دیگر با فرض اعلم بودن مرجع تقلید جایز نیست، مگر آن که مجتهد اعلم فتوایى در آن مسأله ابراز نکند.