تقریر عبارت است از سکوت معصوم در برابر عملى که در محضر او (و یا در غیابش ولى با اطلاع او) انجام گیرد.
دلیل بر اعتبار و حجیّت تقریر این است که اگر آن قول و عمل، حرام و منکر بود، باید معصوم با آن مخالفت مى کرد، زیرا نهى از منکر واجب است.
برخى گفته اند: تقریر معصوم حجّت نیست، زیرا نهى از منکر و ارشاد جاهل در همه جا واجب نمى باشد نظیر موردى که عملى را مورد انکار قرار داده، ولى اثر نکرده باشد که دیگر نیازى به انکار مجدّد نیست. جواب این است که این فرض خارج از محل کلام است زیرا محل کلام مواردى است که شرایط وجوب نهى از منکر و تعلیم جاهل فراهم است.