در اصطلاح فقهى استحباب در دو قسم به کار مى رود: استحباب مؤکّد و غیر مؤکّد.
اوّلى عبارت است از استحبابى که محبوبیّت متعلّق آن در حد بالا باشد، مثل استحباب شرکت در نماز جماعت. دومى عبارت است از استحبابى که متعلّق آن داراى مطلوبیّت کمترى باشد، مثل استحباب برخى از تعقیبات نماز، لازم به یادآورى است که مراتب مطلوبیّت به وسیله بیان شرعى به دست مى آید.