1. علىّ بن رافع: غلام رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و از خواص امیرمؤمنان(علیه السلام); وى کتابى در مسائل مختلف وضو و نماز و سایر ابواب فقه نگاشته است.

آیة الله سیّد حسن صدر مى نویسد:

على بن ابى رافع از فقهاى اهل بیت(علیهم السلام) و اصحاب خاصّ امیرمؤمنان على(علیه السلام) و کاتب او بود، و در تمام نبردهاى آن حضرت با او همراهى داشت. «نجاشى»(1) او را در طبقه اوّل مصنفان فقهاى امامیّه شمرده و مى گوید: او از خوبان این جمعیّت و کاتب امیرمؤمنان(علیه السلام) و از اصحاب او بود. علوم بسیارى را از آن حضرت فرا گرفت و کتابى در فقه در بحث وضو، نماز و سایر ابواب جمع آورى نمود، این کتاب را از امیرمؤمنان(علیه السلام)فرا گرفته بود و در همان زمان آن را جمع و مبوّب ساخت، پیروان این مکتب، این کتاب را بسیار عزیز مى شمرند.(2)

2. سعید بن مسیّب بن حزن بن ابی وهب:(3) مرحوم صدر، سعید بن مسیب را این گونه معرفى مى کند: «سعید بن المسیب بن حزن ابى وهب، یکى از فقهاى ششگانه مدینه است».(4)

3. قاسم بن محمّد بن ابى بکر:(5) «ذکره ابن خلکان فى تاریخه فقال : أنه من سادات التابعین و فقهاء الشیعة بالمدینة و کان أفضل أهل زمانه و کان یقول مالک بن انس: إنّه من فقهاء هذه الأمّة، مات سنة 101 هجرى قمرى; ابن خلکان در تاریخش مى گوید: قاسم از سادات تابعین و از فقهاى شیعه در مدینه و افضل اهل زمان خود بود. مالک بن انس همواره مى گفت: او از فقهاى این امّت است و در سال 101 وفات نمود».(6)

1. ابوالعباس احمد بن على بن احمد بن عباس، معروف به نجاشى (متوفّاى450) ; عالمان امامیّه بر وثاقت و تبحّر وى در علم رجال و بزرگى منزلتش اجماع دارند. علاّمه نورى درباره او مى گوید: عالم، زبردست در نقد و بررسى (شرح حال)، تیزبین، دانشمند آگاه و برترین کسى است که در علم رجال قلم به دست گرفته و یا سخنى گفته است. (مقدّمه بحارالانوار، ج 0 ، ص 201-200).
2. تأسیس الشیعه، ص 280.
3. ابن شهاب مى گوید: عبدالله بن ثعلبة بن ابوبصیربه من گفت: اگر به دنبال فقه مى باشى، به سراغ این مرد (سعید بن مسیّب) برو. عمرو بن میمون از پدرش نقل مى کند که من به مدینه رفتم. در آنجا سراغ عالم ترین شخص مدینه را گرفتم، مرا به سوى سعید بن مسیّب راهنمایى کردند. (تهذیب التهذیب، ج 4، ص 75-74).
4. تأسیس الشیعه، ص 298.

5. قاسم از فقیهان این امّت بوده است و ابن سیرین به حج گزاران مى گفت: به قربانى قاسم بنگرید و (قربانى و دیگر اعمال حج را) مانند او انجام دهید. عِجْلى نیز درباره او گفته است: وى مدنى، از تابعین، مورد اعتماد، منزّه و پاک و مردى صالح بود. ابن حبّان در «ثقات التابعین» او را از بزرگان تابعین و برترین شخص عصر خویش از نظر علم و ادب و فقه دانسته است. (تهذیب التهذیب، ج 8، ص 200 ; رجال ابن داوود، ص 153; بحارالانوار، ج 2، ص 123).
6. تأسیس الشیعه، ص 298.