سیره مسلمین و اصحاب پیامبر و امامان اهل بیت(علیهم السلام) این بوده است که در مسائل حلال و حرام به خود آنها مراجعه مى کردند و اگر به آن بزرگواران دسترسى نداشتند، به نائبان آنها و خبرگان در فقه رجوع مى کردند. حال این سیره، چه از باب رجوع عالم به جاهل باشد که از امور فطرى و ارتکازى است و یا به جهت دیگر، چون این سیره به عصر معصومان مى رسد، کشف از رضایت آنان مى کند. صاحب فصولتصریح مى کند که سیره متدیّنان خود دلیل مستقلى بر جواز تقلید است.(1)
ولى این سیره خواه از بناى عقلا یا از فطرت انسانى سرچشمه گرفته باشد، یا امر مستقلى محسوب شود در هر صورت ثابت مى کند که این مسأله قابل تردید نیست.