به یقین عمل به فقه اهل بیت(علیهم السلام) مجزى و سبب نجات مکلّفان خواهد بود که روشن ترین دلیل آن، حدیث متواتر و معروف ثقلین است. محتواى این حدیث به خوبى مى رساند که تمسّک به اهل بیت رسول خدا(صلى الله علیه وآله)همانند تمسّک به کتاب خدا، سبب هدایت و نجات است.
جالب است بدانیم اخیراً مجموعه اى به نام «فقه السلف عترة و صحابة و تابعین» به قلم محمّد المنتصر الکتانى توسط دانشگاه «ام القرى» مکّه منتشر شده که نویسنده، نخست در تعریف «فقه العترة» مى گوید:
«فقه عترت، شامل فقهى است که از جانب فاطمه دختر رسول خدا(صلى الله علیه وآله)، امیر مؤمنان على، امام حسن، امام حسین تا امام صادق(علیهم السلام) به مارسیده باشد».
سپس مى افزاید:
«دست یابى و عمل به فقه عترت، در واقع دستیابى به دانش و هدایت و سبب امان از گمراهى است که همگام و همراه با کتاب خدا، سبب هدایت و امنیّت است تا آنجا که سبب ورود به بهشت مى شود».
آنگاه نویسنده براى اثبات سخن خویش به حدیث ثقلین استناد مى جوید.
امام فخر رازى در تفسیر خویش در بحث جهر به «بسم الله الرّحمن الرّحیم»، در نماز مى گوید:
«از على بن ابى طالب(علیه السلام) نقل شده است که بسم الله را به جهر مى خواند و این خبر به تواتر رسیده است، و هر کس در دین خویش به على بن ابى طالب اقتدا کند، به یقین هدایت یافته است; به این دلیل که پیامبر خدا(صلى الله علیه وآله)درباره على فرمود: أللّهم أدر الحقّ مع علىٍّ حیث دار; پروردگارا! حق را بر محور على ـ هر گونه که وى حرکت مى کند ـ قرار ده».
1 . این حدیث با تعبیرات مختلف در کتب شیعه و سنّى آمده است; از کتب شیعه ر.ک: کافى، ج 1، ص 294; وسائل الشیعه، ج 18، ص 19; بصائر الدّرجات، ص 433; ارشاد مفید، ج 1، ص 233; امالى طوسى، ص 162; احتجاج طبرسى، ج 1، ص 146 و بحارالانوار، ج 23، ص 147-106. از منابع اهل سنّت نیز مى توان به این کتابها اشاره کرد: صحیح مسلم، ج 4، ص 1873; سنن ترمذى، ج 5،ص 328; مسند احمد، ج 3، ص 59; سنن بیهقى، ج 10، ص 114; مستدرک الصحیحین، ج 3، ص 110 و کنز العمّال، ج 14،ص 435. براى اطلاع بیشتر ر.ک: پیام قرآن، ج 9، ص 71-62.
2 . معجم فقه السلف، ج 1، ص 5-4.
3 . التفسیر الکبیر، ج 1، ص 205 (ذیل تفسیر آیه «بسم الله الرحمن الرحیم» از سوره حمد).
