آیات فراوانى در قرآن آمده که دلالت بر حکیمانه بودن عالم تکوین و برخوردارى آفرینش همه مخلوقات از غرض و هدفى خاص مى کند، که از آن جمله است:

1. «(وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الاِنْسَ اِلاّ لِیَعْبُدوُنِ); من جن و انس را نیافریدم جز براى این که عبادتم کنند (و راه تکامل را بپویند)».(1)

2. «(اَفَحَسِبْتُمْ اَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثاً وَ اَنَّکُمْ اِلَیْنا لاَ تُرْجَعُونَ); آیا گمان کردید شما را بیهوده آفریده ایم، و به سوى ما باز نمى گردید».(2)

3. «(اَلَّذِى خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَکُمْ اَیُّکُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً); آن کس که مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید که کدام یک از شما بهتر عمل مى کنید».(3)

4. «(اِنّا جَعَلْنا ما عَلَى الاَرْضِ زینَةً لَها لِنَبْلُوَهُمْ اَیُّهُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً); ما آنچه را روى زمین است زینت آن قرار دادیم تا آنها را بیازماییم که کدامینشان بهتر عمل مى کنند».(4)

5. «(وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الاَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما بَاطِلاً ذلِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُوا); ما آسمان و زمین و آنچه را میان آنها است بیهوده نیافریدیم، این گمان کافران است».(5)

6. «(اللهُ الَّذِى خَلَقَ سَبْعَ سَموات وَ مِنَ الاَرْضِ مِثْلَهُنَّ یَتَنَزَّلُ الاَمْرُ بَیْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا اَنَّ اللهَ عَلَى کُلِّ شَىْء قَدیرٌ وَ اَنَّ اللهَ قَدْ اَحاطَ بِکُلِّ شَىْء عِلْماً); خداوند همان کسى است که هفت آسمان را آفرید، و از زمین نیز همانند آنها را، فرمان او در میان آنها پیوسته فرود مى آید تا بدانید خداوند بر هر چیز تواناست و علم او به همه چیز احاطه دارد».(6)

7. «(وَ لَوْ شاءَ رَبُّکَ لَجَعَلَ النّاسَ اُمَّةً واحِدَةً وَ لا یَزالُونَ مُخْتَلِفینَ * اِلاّ مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلکَ خَلَقَهُم); و اگر پروردگارت مى خواست، همه مردم را یک امّت قرار مى داد، ولى آنها همواره مختلفند. مگر کسى که پروردگارت او را رحم کند و براى همین آنها را آفرید».(7)

از مجموع این آیات بدست مى آید که خلقت انسان ها، مرگ و حیات آنها و آفرینش آسمان و زمین براى هدفى چون امتحان و تربیت و تکامل انسانها و آگاهى آنها از قدرت و علم خدا و مشمول رحمت الهى واقع شدن بوده است.

1. ذاریات، آیه 56.
2. مؤمنون، آیه 115.
3. ملک، آیه 2.

4. کهف، آیه 7.
5. ص، آیه 27.
6. طلاق، آیه 12.
7. هود، آیات 118 و 119.