لازم نیست که فقیه در همه مسائل شرعى فتوا یا حکم داشته باشد، زیرا در عین حال که او ملکه استنباط را داراست ممکن است در برخى از وقایع به جهاتى نخواهد فتوا دهد لذا به احتیاط روى مى آورد.
براى بیان فتوا و همچنین در مورد احتیاط، تعبیرات و اصطلاحات مختلف و متنوعى در کلمات فقها دیده مى شود. انتخاب هر یک از
این تعابیر در پى اختلاف ادلّه و نحوه برداشت فقیه مى باشد. در یک جا دلالت دلیل بر حکم، صریح و قاطع است و در جاى دیگر، دلیل حکم، صراحتى ندارد هر چند از ظهور قوى برخوردار است و در جاى دیگر دلیل حکم قوّت لازم را ندارد و احتمالى است، براى هر کدام از این موارد فقیه تعبیر و اصطلاح مناسبى را پیدا مى کند و به کار مى بندد: