در این دسته به روایاتى اشاره مى شود که مسلمانان را از فتوا به غیر علم برحذر داشته و خاطرنشان مى سازد که گناه کسى که به آن فتوا عمل کند، به عهده فتوا دهنده است; پر واضح است که عمل به فتوا مسلّم گرفته شده است.

1. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) به ابوذر فرمود: «یا اباذر إذا سُئِلْتَ عن علم لا تعلمه فقل : لا أعلمه، تنج من تبعته و لا تفت بما لا علم لک به تنج من عذاب الله یوم القیامة; اى ابوذر، وقتى از تو سؤالى پرسیده شود که پاسخ آن را نمى دانى، بگو نمى دانم تا از پى آمد آن نجات یابى و به آنچه علم ندارى، فتوا مده تا از عذاب خداوند در روز قیامت نجات یابى».(1)

2. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: «من أفتى النّاس بغیر علم کان إثمه على من افتاه; آن کسى که بدون علم و آگاهى براى مردم فتوا صادر کند، گناه آنان برعهده اوست».(2)

3. امام باقر(علیه السلام) فرمود: «من أفتى الناس بغیر علم و لا هدى من الله لعنته ملائکة الرحمة و ملائکة العذاب و لحقه وزر من عمل بفتیاه; آن کس که بدون آگاهى و هدایت الهى براى مردم فتوا دهد، فرشتگان رحمت و فرشتگان عذاب وى را لعنت مى کنند و گناه کسى که به فتواى او عمل کرده، به عهده اوست».(3)

1. بحارالانوار، ج 74، ص 76 .
2. مستدرک حاکم، ج 1، ص 126 .
3. وسائل الشیعه، ج 18، ص 9، ح 1.