فقه اهل بیت(علیهم السلام) که برگرفته از کتاب و سنّت است، فقهى ریشه دار و غنى است که شجره طیّبه آن در هیچ برهه اى از تاریخ، از ریشه جدا نشده است. فقهاى اهل بیت افزون بر تمسّک به کتاب، از سخنان امامان اهل بیت(علیهم السلام)نیز بهره مى گیرند که ریشه هاى آن به سنّت رسول خدا(صلى الله علیه وآله)منتهى مى شود ; امامان اهل بیت بازگو کننده سنّت رسول خدا و شارح کلمات آن حضرت بودند، بنابراین، سرچشمه فقه اهل بیت(علیهم السلام)کتاب خدا و سنّت ناب رسول خداست، که توسط امامان اهل بیت(علیهم السلام) تبیین شده است.

در روایات فراوانى از امامان اهل بیت(علیهم السلام)نقل شده که آنچه ما مى گوییم از رسول خداست، یا حدیث ما، حدیث پدران ما و حدیث رسول خداست.(1)

با توجّه به عدم انفکاک فقه اهل بیت از سنّت نبوى و ریشه دار بودن آن، غناى این فقه مشهود است; به ویژه که فقهاى اهل بیت، هرگز احساس خلاء قانونى نمى کنند و خود را بى نیاز از قیاس و استحسان و مانند آن مى دانند.

1 . مجموعه این احادیث که بیش از ده روایت است، با تعبیرات مختلف در جلد اوّل جامع احادیث الشیعه، ص 180 به بعد آمده است. محقّق بزرگ آیة الله بروجردى(قدّس سرّه) در تعاملى که با دانشگاه الازهر و مفتى وقت آن زمان مصر شیخ محمود شلتوتداشت، این مجموعه از احادیث را نیز براى وى ارسال کرد و شیخ شلتوت نیز با توجّه به محتواى این احادیث و مانند آن، فتواى تاریخى خویش را بیان کرد که: عمل به مذهب جعفرى نیز براى مسلمین مجزى است. براى آگاهى از فتواى شیخ شلتوت ر.ک: مجلّه رسالة الاسلام، سال یازدهم، شماره 1، ص 108.