با توجّه به اینکه یکى از شرایط اعتبار شهادت شهود، بلوغ است، در برخى حوادث و جرائمى که فقط کودکان شاهد آن بوده اند، مانند درگیرى و ضرب و جرح بین کودکان، فقهاى اسلامى دچار اختلاف فتوا شده اند: شافعى اصلا آن شهادت را جایز ندانسته است. مالک آن را معتبر دانسته، وى این چنین به «استصلاح» استدلال کرده که: اگر بخواهیم مصلحت مجنى علیه و مجروح را در نظر بگیریم راهى جز قبول شهادت کودکان شاهد نداریم.(1) فقهاى امامیّه گفته اند: شهادت کودک در این موارد به سه شرط قبول است: اوّل آنکه سن شاهد بیش از 10 سال باشد، دوم آنکه مشغول کار و بازى حلالى باشند، سوم اینکه پس از بازى و مشاهده حادثه تا هنگام شهادت نزد قاضى، متفرّق نشده و نزد خانواده شان نرفته باشند. مستند فتواى آنان احادیث اهل بیت(علیهم السلام)است. مانند حدیث امام على(علیه السلام) : «شهادة الصبیان جایز بینهم ما لم یتفرّقوا أو یرجعوا إلى أهلهم».(2)(3)
1 . اثر الادلة المختلف فیها، ص 110.
2 . وسائل الشیعه، ج18، ص253، ح6 (کتاب الشهادات، باب 22).
3 . جواهرالکلام، ج 41، ص 11 ; ریاض المسائل (طباطبایى)، ج 15، ص 227.