اگر یک شریک سهم خودش را از زمین مشترک بدون اطلاع شریکش بفروشد، از نظر فقه اسلام و روایات شریک وى حق شفعه دارد که آن معامله را به هم زده و آن سهم را براى خود بخرد. اما اگر سهم خودش را از میوه ها و محصولات زراعت بفروشد، چون نصّ خاصّى در این مسأله نیست بین فقهاى اسلامى اختلاف نظر است. فقهاى امامیّه(1)، شافعى(2) و حنبلى(3) گفته اند: حق شفعه فقط در اموال غیر منقول است و در میوه ها نیست، زیرا احادیث فقط در همان مورد غیر منقول حق شفعه را ثابت کرده است. اما مالک گفته است: من استحسان مى کنم که شفعه در میوه ها و محصول کشاورزى نیز باشد و فکر نمى کنم قبل از من کسى این فتوا را داده باشد. تعبیر مالک چنین است: «استحسنه و ما علمت أنّ أحداً قاله قبلی».(4)
1. الخلاف (طوسى)، ج 3، ص 426.
2. المهذب فى فقه الشافعى، ج 3، ص 446.
3. نیل المأرب، ج 3و4، ص 264.
4. بلغة السالک لأقرب المالک على الشرح الصغیر، ج3، ص405.