اوّلا: در برخى از مسائل فرعى گاه عمل به احتیاط غیر ممکن است. مثلا اگر کسى به نمازگزار بگوید «سلام علیکم» و او نداند که آیا مماثلت در جواب سلام شرط است یا نه، بدین معنا که آیا مکلّف به گفتن «سلام علیکم» است یا فقط در پاسخ بگوید «سلام». در این مورد اگر فقط «سلام» بگوید، در صورت اعتبار مماثلت، مرتکب حرام شده است، و اگر بگوید «سلام علیکم» در صورت لزوم گفتن «سلام» با ذکر کلامى اضافى، فریضه خود را باطل کرده است.(1)

بهرحال، در مواردى که امر دایر بین وجوب و حرمت است، نمى توان بدون اجتهاد یک طرف را بگیرد و احتیاط نیز ممکن نیست.

ثانیاً: عمل به احتیاط در تمام امور فرعى، فرد را دچار مشکلات و سختى هایى مى کند که با روح اسلام و هدف بعثت سازگارى ندارد. و به تعبیر دیگر: احتیاط مطلق در همه مسائل موجب عسر و حرج شدید و گاه تعطیل زندگى است.

ثالثاً: تشخیص موارد احتیاط نیز کار ساده اى نیست و نیازمند به آشنایى افراد به مسائل شریعت، فهم جایگاه احتیاط و طىّ مقدّماتى است که این نیز از عهده بسیارى از مردم خارج است.

صاحب کتاب عروة الوثقى مى نویسد : «آن کس که مى خواهد احتیاط کند، باید عارف به کیفیّت احتیاط باشد، یا از روى اجتهاد و یا به وسیله تقلید».(2)

رابعاً: کسى که به احتیاط روى مى آورد، خود نیز باید یا مقلّد باشد و یا مجتهد، به این معنا که یا باید مقلّد باشد و مجتهدش به او اجازه احتیاط را بدهد و یا باید خود از راه اجتهاد، جواز احتیاط را استنباط کند ; چون مسأله جواز احتیاط و عدم آن نیز از مسائل اختلافى میان فقهاست.(3)

1 . موسوعه فقهیّه کویتیّه، ج 13، ص 160 .
2 . عروة الوثقى، کتاب التقلید، مسأله 2 .
3 . موسوعه فقهیّه کویتیّه، ج 13، ص 160 .