دوره تنّائیم،(1) که گاه دوره شریعت شفاهى یا دوره میشنا نیز نامیده مى شود، دو سده اوّل میلادى، یعنى از مرگ هیلل تا مرگ یهودا هناسى (حدود 220 م)، را شامل مى شود. این دوره که از مکتب هاى هیلل و شمّاى برخاسته است نقشى مؤثر بر شریعت یهودى دارد. در این دوره، شش نسل از معلمان شریعت شفاهى که به تَنّا(2) («معلم»; جمع: تنّائیم) شناخته مى شوند فعالیّت داشتند. در دوره تنّائیم عمدتاً دو دسته آثار خلق شد; یکى آثارى که از نوع قانون نامه اند. در این آثار هلاخاها تحت باب هاى خاص شریعت به گونه اى فشرده تدوین شده اند. دسته دوم عبارت اند از میدرشه هلاخا یا میدراش هاى هلاخایى که نوعى تفسیر مبسوط بر اسفار پنج گانه اند. اثر مهم دسته اوّل عبارت است از میشنا، اثر یهودا هناسى، و در مرحله بعد، از نظر اهمیّت در نظر یهودیان، مى توان به آثار عقیوا و مئیر اشاره کرد. دوره تنّائى با مرگ یهودا هناسى (220 م) که بیش از 50 سال «ناسى» یا رهبر دینى قوم یهود بود، به پایان مى رسد.(3)
1. tannaim
2. tanna
3. Cf. D.S., Tanna, Tannaim, EJ., v. 15, p. 798-800;