حجیّت سنّت امامان معصوم(علیهم السلام) براساس ادّله اى قابل اثبات است. مسأله حجیّت قول ائمّه و لزوم اطاعت از آنها و اتصاف آنان به مقام عصمت، مباحثى هستند که در علم کلام مطرح شده و در علم کلام شیعه نگارش یافته است. به عقیده پیروان مکتب اهل بیت(علیهم السلام)امامان معصوم(علیهم السلام) از قبیل مجتهدانى نیستند که به حدس و گمان اجتهاد کنند و گاهى با هم اختلاف داشته باشند تا در نتیجه فتواى آنان براى مقلّدینى که احراز شرایط اجتهاد آنها را کرده اند حجّت باشد و براى مجتهد دیگر حجّت نباشد. بلکه امامت عهدى است الهى و منصبى است که از سوى خدا به آنان تفویض شده و آنان مبلّغ احکام واقعى الهى هستند که هر معصومى آن را از معصوم قبل، دریافت کرده است. چنانکه در روایت امیرمؤمنان(علیه السلام) وارد شده که فرمود: رسول خدا(صلى الله علیه وآله)درهایى از علم بر من گشود که از هر باب آن ابواب فراوان دیگرى گشوده مى شود و در روایتى از فضیل بن یسار از امام باقر(علیه السلام)آمده: اگر ما همانند دیگران براساس رأى خود، حکم کنیم گمراهیم بلکه حدیث ما براساس برهان روشنى از جانب پروردگار ماست که آن را براى پیامبرش بیان و آن حضرت آن را براى ما بیان داشته است: «بیّنة من ربّنا بیّنها لنبیّه فبیّنها نبیّه لنا».
ولى اساس حجیّت سنّت اهل بیت(علیهم السلام) قبل از هر چیز حدیث ثقلین است که تمسّک به عترت را در کنار قرآن واجب نموده است. این حدیث شریف میان اهل سنّت و شیعه متواتر است و 36 نفر از صحابه آن را نقل کرده اند و به جز محدّثان امامیّه، 180 نفر از علما و محدّثان اهل سنّت آن را آورده اند و در برخى از طرق نقل آن آمده که این حدیث را پیامبر در حجة الوداع و در برخى دیگر وارد شده که در مدینه هنگام بیمارى در اواخر عمر و در نقل سوّمى آمده که پس از حجة الوداع در غدیر خم و مطابق نقل چهارمى پس از سفر طائف فرموده است، و این نشان مى دهد که پیامبر در مناسبت هاى مختلفى به خاطر اهمیّت کتاب و عترت آن را فرموده باشد.
در هر حال در این حدیث، نبىّ گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله)تمسّک به اهل بیت را همانند تمسّک به قرآن واجب نموده و آن را عامل مصون ماندن از گمراهى ها قرار داده است. همچنین در روایات دیگر، اهل بیت(علیهم السلام)امان براى اهل زمین و سفینه نجات معرفى شده اند، که مدارک آن در کتب برادران اهل سنّت موجود است.
1 . مناقب آل ابى طالب به نقل از حافظ ابونعیم، ج 2، ص 44. این روایت را صدوق در خصال با 24 سند نقل کرده است. (خصال، ص 642).
2 . بصائر الدرجات، ص 319 ; بحارالانوار، ج 2، ص 172.
3 . جامع احادیث الشیعه، ج 1، ص 46 به بعد.
4 . الصواعق المحرقه، ص 150.
5 . همان مدرک، ص 151 و 234; مستدرک حاکم، ص 149.
6 . الصواعق المحرقة، ص 150.
