روایات بسیارى از معصومین(علیهم السلام) وارد شده است که بر وجوب پیروى از عالمان و تبعیت از ایشان دلالت دارد و مى دانیم که این تبعیّت فقط براى این است که آنها به حلال و حرام خداوند آگاهى دارند و این همان تقلید از عالمان مى باشد. از روایات بسیارى که در این باب وارد شده است به بعضى اشاره مى کنیم:
1. امیرمؤمنان على(علیه السلام) فرمود: «انّ مجارى الامور والاحکام على ایدى العلماء بالله الامناء على حلاله و حرامه; اجراى امور و بیان احکام به دست عالمان الهى که امین بر حلال و حرام خدایند، است».
تصریح حلال و حرام در این روایت به صراحت بیانگر احکام فقهى مى باشد.
2. امام صادق(علیه السلام) فرمود: «سل العلماء ما جهلتَ و إیّاک أن تسألهم تعنّتاً و تجربةً، و إیّاک أن تعمل برأیک شیئاً; هر چه را که نمى دانى از عالمان بپرس و بپرهیز از آنکه از روى به زحمت انداختن و امتحان و آزمودن، از آنها بپرسى و بپرهیز از آنکه با رأى خود به چیزى عمل کنى».
3. از امام هادى(علیه السلام) سؤال شد که مسائل دین خود را از چه کسى فرا بگیریم؟ فرمود: «فاصمدا فى دینکما على کل مسنّ فى حبّنا و کلّ کثیر القدم فى أمرنا; شما در فراگیرى دین سراغ هر کس که در علاقه به ما عمرى را سپرى کرده و فراوان به نزد ما (براى فراگیرى معارف دین) رفت و آمد مى کند، بروید».
4. در روایتى از امام حسن عسکرى(علیه السلام) آمده است: «فأما من کان من الفقهاء صائناً لنفسه، حافظاً لدینه، مخالفاً لهواه، مطیعاً لأمر مولاه، فللعوام أن یقلّدوه». در این روایت به صراحت از لزوم تقلید مردم، از فقهاى داراى شرایط فوق، سخن گفته است.
1 . فقیه فرزانه آیة الله خویى مى نویسد: «روایاتى که دلالت بر جواز عمل به وسیله تقلید و حجیّت فتوا در فروع دین دارد، به قدرى زیاد است که به حدّ تواتر اجمالى مى رسد، هر چند تواتر مضمونى نداشته باشند». (موسوعه آیة الله خویى، ج 1، ص 69) .
2 . مستدرک الوسائل، ج 17، ص 316، ح 16.
3 . وسائل الشیعه، ج 18، ص 127، ح 54 .
4 . همان مدرک، ص 110، ح 45 .
5 . همان مدرک، ص 95، ح 20 (باب دهم از ابواب صفات القاضى).
