در ارتباط با سؤال اوّل مى توان گفت : «شریعت» همان قانون هاى عملى است که دین وضع کرده و در واقع نظام نامه اى است که اعمال و رفتار انسان ها را در جهتى که دین مى خواهد هدایت مى کند و طبعاً از دو خصیصه اساسى برخوردار است:
نخست اینکه ملموس ترین و عینى ترین بخش دین را تشکیل مى دهد زیرا عقاید دینى که با تمام اهمیّتى که دارد با روح و فکر انسان پیوند دارد. به بیان دیگر: گرچه به یقین التزام به شریعت و قوانین دینى، ناشى از اعتقادات مذهبى است ولى اعتقادات جنبه درونى دارد و عمل به دستورات مذهبى جنبه بیرونى یعنى مستقیماً با حوزه عمل و رفتار انسان ها و با زندگى روزمره آنها سر وکار دارد و تنظیم امور معیشت و حلّ دشوارى هاى حقوقى جامعه را به عهده گرفته است.
دیگر اینکه گسترده ترین بخش دین است زیرا از یک اصل از اصول اعتقادى ممکن است هزاران عمل برخیزد و انسان در برابر آن اصل واحد به هزاران عمل و رفتار ملزم و مکلّف شود.