یکى از مهم ترین عواملى که بیشترین نقش را در اختلاف فتاواى فقهاى شیعه و اهل سنّت داشته است، اختلاف فقهاى این دو مذهب در حجیّت احادیث ائمّه اهل بیت(علیهم السلام) و محدوده آن است. مجموعه ده ها هزار(1) حدیث امامان دوازده گانه اهل بیت(علیهم السلام) در موضوع فقه و عقائد و اخلاق، میراث و گنجینه گران بهایى از سنّت نبى اکرم(صلى الله علیه وآله) و معارف اسلام است که فقط مورد بهره مندى جمعى از فقیهان اسلام قرار گرفته است.

فقیهان اهل سنّت با استدلال به عدم اثبات حجیّت سنّت و تعالیم و رهنمودهاى امامان اهل بیت(علیهم السلام) و مرسل دانستن اکثر احادیث آنان و عدم اتصال سندى آن احادیث به پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)همه آن احادیث را ـ به جز اندکى انگشت شمار ـ کنار نهاده و بالطبع فتاواى فقهى آنان در قسمتى از مسائل هماهنگى لازم را با مضمون آن احادیث ندارد.

اما فقیهان شیعه با توجّه به دلایل متعدّد از قرآن کریم و احادیث نبوى(صلى الله علیه وآله) موجود در کتب اهل سنّت و شیعه و توضیحات خود امامان معصوم(علیهم السلام) حجیّت احادیث آنان را یک حکم الهى و قرآنى دیده و دستورات آنان را از جانب پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) لازم الاطاعة یافته و لذا بر اساس احادیث صادر شده از آن بزرگواران و طبق مُفاد آنها فتوا داده، که قسمتى از این فتاوا با فتاوى فقیهان اهل سنّت متفاوت مى باشد.(2)

برخى از دلایل فقیهان شیعه بر حجیّت احادیث اهل بیت(علیهم السلام) عبارت است از:

1 . مناسب است تنها به تعداد احادیث در دو کتاب فقهى از مجموع کتب احادیث فقهى ائمّه اهل بیت(علیهم السلام) توجّه کرد:
الف) وسائل الشیعه الى تحصیل الشریعه، تألیف شیخ محمّد حسن بن حسن حرّ عاملى (م 1104)، داراى 35840 حدیث.
ب) مستدرک الوسائل، تألیف میرزا حسین نورى (م 1320)، داراى: 23129 حدیث.
2 . سیّد مرتضى علم الهدى در کتاب «الانتصار» جمعى از فتاواى مختص فقه شیعه را که از احادیث ائمّه اهل بیت(علیهم السلام) اخذ شده و فقهاى اهل سنّت آن را ذکر نکرده اند، با عنوان «و مما انفردت به الشیعة الامامیه...» گردآورى کرده است که نزدیک به 330 مسأله فقهى است.