امام باقر و امام صادق(علیهما السلام) طى احادیثى تصریح و تأکید کرده اند که هیچ یک از احادیث و تعالیم شان فتاوا و آراى شخصى آنها نیست، بلکه معارفى است که نسل در نسل از جدشان پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)دریافت کرده و همه احادیث شان از طریق پدر و اجدادشان متّصل به پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بوده بنابراین کل احادیث ائمّه اهل بیت(علیهم السلام) احادیث نبوى(صلى الله علیه وآله) است.(1)

1. مانند: الف) عن هشام بن سالم و حماد بن عثمان وغیره قالوا: سمعنا اباعبدالله(علیه السلام) یقول:
«حدیثى حدیث ابى و حدیث ابى حدیث جدى و حدیث جدى حدیث الحسین و حدیث الحسین حدیث الحسن و حدیث الحسن حدیث امیرالمؤمنین و حدیث امیرالمؤمنین حدیث رسول الله و حدیث رسول الله قول الله عز و جل; امام صادق(علیه السلام) فرمود: سخن من سخن پدر من است، و سخن وى سخن جدم مى باشد و حدیث جدّ من حدیث امام حسین است و حدیث او حدیث امام حسن است و احادیث امام حسن احادیث امیرالمؤمنین است و احادیث وى احادیث پیامبر اکرم است که سخن خداى عزّ و جلّ مى باشد».(جامع احادیث الشیعه، مقدّمه، ص 181، ح 113 و 114).
ب) عن جابر قال قلت لابى جعفر(علیه السلام) اذا حدثتنى بحدیث فأسنده لى. فقال: «حدثنى أبى عن جدى رسول الله عن جبرئیل عن الله عزّ و جل، و کل ما احدثک بهذا الاسناد و قال یا جابر! لحدیث واحد تأخذه عن صادق خیر لک من الدنیا و ما فیها; جابر گفت: به امام باقر عرض کردم که: هر گاه حدیثى براى من مى گویید، اسناد آن را نیز براى من بیان کنید. حضرت (با یک پاسخ کلّى) فرمود: (احادیث مرا) پدرم از جدم رسول خدا از جبرئیل از خداوند نقل کرده است. و هر حدیثى که براى تو مى گویم داراى همین سند است. پس فرمود: اى جابر! اگر یک حدیث را از یک راوى صادق و راستگو بگیرى، از تمام دنیا و آنچه در دنیا است براى تو بهتر و ارزشمندتر است». (همان مدرک).
بنابراین اگر صداقت و وثاقت امام باقر و امام صادق(علیهما السلام) مورد قبول فقهاى اهل سنّت باشد ـ که هست ـ تمام احادیث این دو امام بزرگوار و دیگر امامان اهل بیت(علیهم السلام) احادیث مستند نقل شده از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) خواهد بود و لذا حجّت شرعى بوده و بر آن اساس مى توان ـ بلکه باید ـ فتوا داد. ولى چون بسیارى از علماى مذاهب دیگر بر این معنا واقف نشده اند، مطابق این احادیث فتوا نداده اند.