با تدوین شریعت شفاهى در میشنا و تلمود، تحوّل و تطور شریعت یهود به پایان نرسید، بلکه دوران جدیدى آغاز شد که آثار مهمّى را نیز در شریعت یهود در پى داشت. از پایان دوره تلمود تا حدوداً میانه سده یازدهم را دوره گائونیم(1) مى نامند. نام این دوره از واژه «گائون» (به معناى نابغه، علاّمه) که لقب رسمى رؤساى آکادمى هاى بابل (سورا و پومبدیتا) بود گرفته شده است. در بخش عمده این عصر آکادمى هاى بابل مرکز معنوى و فرهنگى کل جامعه یهودى بود و بیشتر جوامع یهودى فتاوا و احکام گائون ها را به طور مطلق مى پذیرفتند. ایشان مى کوشیدند تا تلمود را، در شکلى که از ساوورائیم دریافت کرده بودند، به گونه اى تفسیر کنند که قانون نامه مورد پذیرش، در همه موضوعات اجتماعى و دینى شود. از مهم ترین عالمان دوره گائونیم مى توان به این افراد اشاره کرد: عمرام،(2) سعدیا،(3) سموئیل بن هوفنى،(4) شریرا و حاى(5) که با مرگ او دوره گائونى نیز به پایان مى رسد.
1. gaonim
2. Amram
3. Saadyah
4. Amram
5. Saadyah