قرآن بارها انسان را به عنوان جانشین و نماینده خدا در روى زمین معرّفى کرده است. این تعبیر، ضمن روشن ساختن مقام بشر این حقیقت را بیان مى کند که اموال، ثروتها، استعدادها و مواهبى که خدا به انسان داده، در واقع مالک اصلیش اوست و انسان فقط نماینده و مجاز و مأذون از طرف او مى باشد و روشن است که هر نماینده اى در تصرّفات خود استقلال ندارد بلکه باید تصرّفاتش در حدود اجازه و اذن صاحب اصلى باشد. از اینجا روشن مى شود که، مثلا در مسأله مالکیت، اسلام هم از اردوگاه کمونیسم فاصله مى گیرد و هم از اردوگاه کاپیتالیسم و سرمایه دارى.
اسلام مى گوید مالکیت نه براى فرد است و نه براى اجتماع، بلکه در واقع براى خداست و انسانها وکیل و نماینده اویند. به همین دلیل، اسلام هم در طرز درآمد افراد نظارت مى کند و هم در چگونگى مصرف، و براى هر دو قیود و شروطى قائل شده است که اقتصاد اسلامى را به عنوان یک مکتب مشخص در برابر مکاتب دیگر قرار مى دهد.
پایان تفسیر سوره أنعام