(آیه 153) در آیات گذشته سخن از تعلیم و تربیت و ذکر و شکر بود، در این آیه سخن از «صبر» و پایدارى که بدون آن مفاهیم گذشته هرگز تحقّق نخواهد یافت. مى گوید: «اى افرادى که ایمان آورده اید! از صبر (و استقامت) و نماز، کمک بگیرید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَوةِ).

و با این دو نیرو (استقامت و توجّه به خدا) به جنگ مشکلات و حوادث سخت بروید که پیروزى از آنِ شماست «(زیرا) خداوند با صابران است» (إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ).

برخلاف آنچه بعضى تصوّر مى کنند، «صبر» هرگز به معنى تحمّل بدبختیها و تن دادن به ذلّت و تسلیم در برابر عوامل شکست نیست، بلکه صبر و شکیبایى به معنى پایدارى و استقامت در برابر هر مشکل و هر حادثه است.

موضوع دیگرى که در آیه بالا به عنوان یک تکیه گاه مهم در کنار صبر معرّفى شده «صلوة» (نماز) است. از این رو در احادیث اسلامى مى خوانیم: هنگامى که على(ع) با مشکلى روبه رو مى شد به نماز برمى خاست و پس از نماز به دنبال حلّ مشکل مى رفت و این آیه را تلاوت مى فرمود: وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَوةِ... .

بنابراین، آیه فوق به دو اصل توصیه مى کند: یکى اتّکاى به خداوند که نماز مظهر آن است و دیگر مسأله خودیارى و اتّکاى به نفس که به عنوان صبر از آن یاد شده است.

در قرآن مجید در حدود هفتاد مورد از صبر سخن به میان آمده که بیش از ده مورد از آن به شخص پیامبر اختصاص دارد.