یهود براى متزلزل ساختن ایمان مسلمانان از هر وسیله اى استفاده مى کردند، تهاجم نظامى، سیاسى و اقتصادى. این آیه اشاره به بخشى از تهاجم فرهنگى آنها دارد. مى فرماید: «و جمعى از اهل کتاب (از یهود) گفتند: (بروید در ظاهر) به آنچه بر مؤمنان نازل شده، در آغاز روز ایمان بیاورید; و در پایان روز، کافر شوید (و بازگردید). شاید آنها (از آیین خود) بازگردند» زیرا شما را، اهل کتاب و آگاه از بشارات آسمانى پیشین مى دانند; و این توطئه کافى است که آنها را متزلزل سازد (وَ قَالَتْ طَائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ ءَامَنُوا بِالَّذِى أُنْزِلَ عَلَى الَّذِینَ ءَامَنُوا وَجْهَ النَّهَارِ وَاکْفُرُوا ءَاخِرَهُ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ).

(آیه 73) ولى براى اینکه پیروان خود را از دست ندهند، تأکید کردند که ایمان شما باید فقط جنبه صورى داشته و کاملا محرمانه باشد «و جز به کسى که از آیین شما پیروى مى کند، (واقعاً) ایمان نیاورید» (وَ لاَ تُؤْمِنُوا إِلاَّ لِمَنْ تَبِـعَ دِینَکُمْ).

سپس در یک جمله معترضه ـ که از کلام خداوند است ـ مى فرماید: «بگو: هدایت، هدایت الهى است» و این توطئه شما، در برابر آن بى اثر است (قُلْ إِنَّ الْهُدَى هُدَى اللَّهِ).

بار دیگر به ادامه سخنان یهود باز مى گردد مى فرماید: سپس اضافه کردند: تصوّر نکنید «به کسى همانند شما (کتاب آسمانى) داده مى شود، یا اینکه مى توانند در پیشگاه پروردگارتان، با شما بحث و گفتوگو کنند» بلکه نبوّت و منطق، هر دو نزد شماست (أَنْ یُؤْتَى أَحَدٌ مِثْلَ مَا أُوتِیتُمْ أَوْ یُحَاجُّوکُمْ عِنْدَ رَبِّکُمْ).

به این ترتیب، روشن مى شود که آنها گرفتار خودبرتربینى عجیبى بودند، خود را بهترین نژادهاى جهان مى پنداشتند و همیشه در این فکر بودند که براى خود مزیّتى بر دیگران قائل شوند.

در پایان آیه خداوند جواب محکمى به آنها مى دهد و با بى اعتنایى به آنها، روى سخن را به پیامبر(ص) کرده مى فرماید: «بگو: فضل (و موهبت نبوّت و عقل و منطق، در انحصار کسى نیست; بلکه به دست خداست و به هرکس بخواهد (و شایسته بداند،) مى دهد; و خداوند، واسع [= داراى مواهب گسترده] و آگاه (از مواردِ شایسته آن) است» (قُلْ إِنَّ الْفَضْلَ بِیَدِاللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ).

یعنى بگو مواهب الهى اعم از مقام والاى نبوّت و همچنین موهبت عقل و منطق و افتخارات دیگر همه از ناحیه اوست و به شایستگان مى بخشد. هیچ کس عهد و پیمانى از او نگرفته و هیچ کس قرابت و خویشاوندى با او ندارد و هرگز مواهب خویش را در انحصار گروهى قرار نداده است.

(آیه 74) در این آیه براى تأکید بیش تر مى افزاید: «خدا هرکس را بخواهد، ویژه رحمت خود مى کند; و خداوند، داراى مواهب عظیم است» (یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُوالْفَضْلِ الْعَظِیمِ).

بنابراین اگر فضل و موهبت الهى شامل بعضى مى شود نه بعضى دیگر، به خاطر محدود بودن آن نیست بلکه به خاطر تفاوت شایستگى هاست.