امام صادق(ع) در تفسیر این آیه فرمود: «منظور این است که آیات آن را با دقّت بخوانند و حقایق آن را درک کنند و به احکام آن عمل نمایند، به وعده هاى آن امیدوار و از وعیدهاى آن ترسان باشند، از داستانهاى آن عبرت گیرند، به اوامرش گردن نهند و نواهى آن را بپذیرند. به خدا سوگند، منظور حفظ کردن آیات و خواندن حروف و تلاوت سوره ها و یادگرفتن اعشار و اخماس آن نیست. آنها حروف قرآن را حفظ کردند امّا حدود آن را ضایع ساختند. منظور این است که در آیات قرآن بیندیشند و به احکامش عمل کنند، چنانکه خداوند مى فرماید: این کتابى است پربرکت که ما بر تو نازل کردیم تا در آیاتش اندیشه کنند.»
(آیه 122) بار دیگر خداوند روى سخن را به بنى اسرائیل کرده مى فرماید: «اى بنى اسرائیل، نعمت مرا، که به شما ارزانى داشتم، به یاد آورید; و (نیز به خاطر آورید که) من شما را بر جهانیان (بر تمام مردمى که در آن زمان زندگى مى کردند) برترى بخشیدم» (یَا بَنِى إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِىَ الَّتِى أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَنِّى فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ).
(آیه 123) و از آنجا که هیچ نعمتى بدون مسؤولیت نخواهد بود، بلکه خداوند در برابر بخشیدن هر موهبتى تکلیف و تعهّدى بر دوش انسان مى گذارد، در این آیه هشدار مى دهد و مى گوید: «از روزى بترسید که هیچ کس از دیگرى دفاع نمى کند» (وَاتَّقُوا یَوْمًا لاَتَجْزِى نَفْسٌ عَنْ نَفْس شَیْئًا).
«و هیچ گونه عوضى از او قبول نمى شود» (وَ لاَ یُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ).
«و شفاعت، او را سود نمى هد» (وَ لاَتَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ).
و اگر فکر مى کنید کسى در آنجا ـ جز خدا ـ مى تواند انسان را کمک کند اشتباه است. «و از (هیچ سویى) یارى نمى شوند» (وَ لاَهُمْ یُنْصَرُونَ).
