(آیه 14) در این آیه نیز هدف اثبات توحید و مبارزه با شرک و بت پرستى است. مشرکان با اینکه آفرینش جهان را مخصوص ذات خداوند مى دانستند، بتها را به عنوان تکیه گاه و پناهگاه براى خود انتخاب کرده بودند.
قرآن براى از بین بردن این پندار غلط به پیامبر(ص) دستور مى دهد: «بگو: آیا غیر خدا را ولىّ خود انتخاب کنم؟! (خدایى) که آفریننده آسمانها و زمین است; اوست که روزى مى دهد، و از کسى روزى نمى گیرد» (قُلْ أَغَیْرَاللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِیًّا فَاطِرِ السَّمَـوَاتِ وَالاَْرْضِ وَ هُوَ یُطْعِمُ وَ لاَیُطْعَمُ).
قابل توجّه است که در میان صفات خدا در اینجا فقط روى اطعام بندگان و روزى دادن آنها تکیه شده است، این تعبیر شاید به خاطر آن است که بیش تر وابستگى ها در زندگى مادّى بشر بر اثر همین نیاز مادّى است. همین به اصطلاح خوردن یک لقمه نان است که افراد را به خضوع در برابر اربابان زر و زور وامى دارد و گاهى تا سر حدّ پرستش در مقابل آنها کرنش مى کنند.
قرآن در آیه فوق مى گوید روزى شما به دست اوست، نه به دست این گونه افراد و نه به دست بتها، صاحبان زر و زور خود نیازمندند و احتیاج به اطعام دارند; تنها خداست که اطعام مى کند و نیاز به اطعام ندارد.
سپس براى پاسخ به پیشنهاد کسانى که از او دعوت مى کردند به آیین شرک بپیوندد مى فرماید: «بگو: مأمورم که نخستین مسلمان باشم; و (خداوند به من دستور داده که) از مشرکان نباش» (قُلْ إِنِّى أُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ وَ لاَتَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینَ).
(آیه 15) من نیز به نوبه خود احساس مسوولیت مى کنم و از قوانین الهى به هیچوجه مستثنا نیستم. «بگو: من (نیز) اگر نافرمانى پروردگارم کنم، از عذاب روز بزرگ [= روز رستاخیز] مى ترسم» (قُلْ إِنِّى أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَبِّى عَذَابَ یَوْم عَظِیم).
(آیه 16) در این آیه براى اینکه ثابت شود پیامبر(ص) نیز بدون تکیه بر لطف و رحمت خدا کارى نمى تواند بکند و هرچه هست به دست اوست، حتّى شخص پیامبر چشم امیدش را به رحمت بى پایان پروردگار دوخته و نجات و پیروزى خود را از او مى طلبد، مى گوید: «هر کس که در آن روز، مجازات الهى به او نرسد، خداوند او را مشمول رحمت خویش ساخته; و این همان پیروزى آشکار است» (مَنْ یُصْرَفْ عَنْهُ یَوْمَئِذ فَقَدْ رَحِمَهُ وَ ذلِکَ الْفَوْزُ الْمُبِینُ).
