در آیه گذشته به قسمتى از حالات ظالمان در آستانه مرگ اشاره شد، در این آیه گفتارى که خداوند به هنگام مرگ یا ورود در صحنه قیامت به آنها مى گوید بیان شده است. مى فرماید: «و (روز قیامت به آنها گفته مى شود:) همه شما تنها به سوى ما بازگشت نمودید، همان گونه که روز اوّل شما را آفریدیم» (وَ لَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى کَمَا خَلَقْنَاکُمْ أَوَّلَ مَرَّة).
«و آنچه را به شما بخشیده بودیم، (و تکیه گاه شما در زندگى بود) پشت سر گذاردید» و با دست خالى آمدید (وَ تَرَکْتُمْ مَا خَوَّلْنَاکُمْ وَرَاءَ ظُهُورِکُمْ).
«و شفیعانى را که شریک در شفاعت خود مى پنداشتید، با شما نمى بینیم» (وَ مَا نَرَى مَعَکُمْ شُفَعَاءَکُمُ الَّذِینَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِیکُمْ شُرَکَـؤُا).
در حقیقت «پیوندهاى شما بریده شده است» (لَقَدْ تَقَطَّعَ بَیْنَکُمْ).
«و تمام آنچه را تکیه گاه خود تصوّر مى کردید، از شما دور و گم شده اند» (وَ ضَلَّ عَنْکُمْ مَا کُنْتُمْ تَزْعُمُونَ).
مشرکان و بت پرستان عرب روى سه چیز تکیه داشتند: قبیله و عشیره که به آن وابسته بودند، اموال و ثروتهایى که براى خود گِردآورده بودند و بتهایى که آنها را شریک خدا در تعیین سرنوشت انسان و شفیع در پیشگاه او مى پنداشتند. در هر یک از سه جمله آیه به یکى از این سه موضوع اشاره شده که چگونه به هنگام مرگ، همه آنها با انسان وداع مى گویند و او را به خود وا مى گذارند.
در آن روز پیوندها و علائق مادّى و همه تکیه گاه ها و معبودهاى خیالى و ساختگى از او جدا مى شود، او مى ماند و اعمالش. به تعبیر قرآن، گم مى شوند. یعنى چنان پست و ناشناس خواهند بود که به چشم نمى آیند.
