(آیه 8) این آیه که به یک حکم اخلاقى و استحبابى اشاره مى کند، بعد از قانون تقسیم ارث نازل شده زیرا مى گوید: «و اگر به هنگام تقسیم (ارث)، خویشاوندان (و طبقه اى که ارث نمى برند) و یتیمان و مستمندان، حضور داشته باشند، چیزى از آن اموال را به آنها بدهید» (وَ إِذَا حَضَرَ الْقِسْمَةَ أُوْلُوا الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینُ فَارْزُقُوهُمْ مِنْهُ).
اگرچه کلمه «یتامى» و «مساکین» به طورمطلق ذکر شده، ولى منظور از آن ایتام و نیازمندان فامیل است.
در پایان آیه دستور مى دهد: «و با آنان به طور شایسته سخن بگویید» (وَ قُولُوا لَهُمْ قَوْلاً مَعْرُوفًا).
یعنى علاوه بر کمک مادّى، از سرمایه هاى اخلاقى خود نیز براى جلب محبّت آنها استفاده کنید.