این آیه با کلمه «إنّما» که در لغت عرب به معنى انحصار مى آید، آغاز شده است. مى فرماید: «سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده اند; همانها که نماز را برپا مى دارند، و در حال رکوع، زکات مى دهند» (إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَالَّذِینَ ءَامَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَوةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکَوةَ وَ هُمْ رَاکِعُونَ).

منظور از «ولىّ» در آیه فوق، ولایت به معنى سرپرستى و تصرّف و رهبرى مادّى و معنوى است. به خصوص اینکه این ولایت در ردیف ولایت پیامبر(ص) و ولایت خدا قرار گرفته و هر سه با یک جمله ادا شده است. به این ترتیب، آیه از آیاتى است که به عنوان یک نصّ قرآنى دلالت بر ولایت و امامت على(ع) مى کند.

(آیه 56) این آیه تکمیلى براى مضمون آیه گذشته است و هدف آن را تأکید و تعقیب مى کند. به مسلمانان اعلام مى دارد: «و کسانى که ولایت خدا و پیامبر او و افراد باایمان را بپذیرند، (پیروزند; زیرا) حزب و جمعیّت خدا پیروز است» (وَ مَنْ یَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَالَّذِینَ ءَامَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ).

در این آیه قرینه دیگرى بر معنى «ولایت» که در آیه قبل اشاره شد، دیده مى شود زیرا تعبیر به «حزب اللّه» و «غلبه آن» مربوط به حکومت اسلامى است، نه یک دوستى ساده و عادى; و این خود مى رساند که ولایت در آیه به معنى سرپرستى و حکومت و زمامدارى اسلام و مسلمین است زیرا در معنى حزب یک نوع تشکّل و همبستگى و اجتماع، براى تأمین اهداف مشترک افتاده است.