(آیه 47) به دنبال بحثى که در آیات سابق درباره اهل کتاب بود، در اینجا روى سخن را به آنها کرده مى فرماید: «اى کسانى که کتاب (خدا) به شما داده شده، به آنچه (بر پیامبر خود) نازل کردیم ـ و هماهنگ با نشانه هایى است که با شماست ـ ایمان بیاورید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ ءَامِنُوا بِمَا نَزَّلْنَا مُصَدِّقًا لِمَا مَعَکُمْ).
و مسلماً شما با داشتن این همه نشانه ها، از دیگران سزاوارترید که به این آیین پاک بگروید.
سپس آنها را تهدید مى کند که سعى کنید پیش از آنکه گرفتار یکى از دو عقوبت شوید، در برابر حق تسلیم گردید. نخست: «پیش از آنکه صورتهایى را محو کنیم، سپس به پشتِ سر بازگردانیم» (مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهًا فَنَرُدَّهَا عَلَى أَدْبَارِهَا).
امّا مجازات دوم: «یا آنها را از رحمت خود دور سازیم، همان گونه که اصحاب سبت [= گروهى از تبهکاران بنى اسرائیل] را دور ساختیم» (أَوْ نَلْعَنَهُمْ کَمَا لَعَنَّا أَصْحَابَ السَّبْتِ).
به این ترتیب، اهل کتاب با اصرار در مخالفت با حق، عقب گرد و سقوط مى کنند یا نابود مى شوند.
منظور از «طمس و محو و بازگرداندن به عقب»، در آیه فوق همان محو فکرى و روحى و عقب گرد معنوى است.
در پایان آیه براى تأکید این تهدیدها مى فرماید: «و فرمان خدا، در هر حال انجام شدنى است» (وَ کَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولاً).
