(آیه 103) به دنبال دستور نماز خوف در آیه قبل و لزوم به پاداشتن نماز حتّى در حال جنگ، در این آیه مى فرماید: «و هنگامى که نماز را به پایان رسانید، خدا را یاد کنید; ایستاده، و نشسته، و در حالى که به پهلو خوابیده اید» (فَإِذَا قَضَیْتُمُ الصَّلَوةَ فَاذْکُرُوا اللَّهَ قِیَامًا وَ قُعُودًا وَ عَلَى جُنُوبِکُمْ).
منظور از یاد خدا در حال ایستاده، نشسته و هنگام به پهلو خوابیدن، ممکن است حالات مختلف جنگى باشد که سربازان گاهى در حال ایستاده و گاهى نشسته و گاه به پهلو خوابیدن، سلاحهاى مختلف جنگى; از جمله وسیله تیراندازى را به کار مى برند.
آیه فوق در حقیقت اشاره به یک دستور مهمّ اسلامى است، که معنى نماز خواندن در اوقات معیّن این نیست که در سایر حالات انسان از خدا غافل بماند.
سپس قرآن مى گوید: دستور نماز خوف یک دستور استثنایى است «و هرگاه آرامش یافتید (و حالت ترس زایل گشت)، نماز را (به طور معمول) انجام دهید» (فَإِذَا اطْمَأْنَنْتُمْ فَأَقِیمُوا الصَّلَوَةَ).
و در پایان آیه سرّ این همه سفارش و دقّت را درباره نماز چنین بیان مى دارد: «زیرا نماز، وظیفه ثابت و معیّنى براى مؤمنان است» (إِنَّ الصَّلَوةَ کَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ کِتَابًا مَوْقُوتًا).
«موقوت» از ماده «وقت» است. بنابراین، معنى آیه چنین است: اگر مسلمانان باید حتّى در میدان جنگ این وظیفه اسلامى را انجام دهند، به خاطر آن است که نماز اوقات معیّنى دارد که نمى توان از آنها تخلّف کرد.
