این سخن که خداوند فرزندى دارد، بى شک زاییده افکار ناتوان انسانهایى است که خدا را در همه چیز با وجود محدود خودشان مقایسه مى کردند.
انسان به دلایل مختلفى نیاز به وجود فرزند دارد: از یک سو عمرش محدود است و براى ادامه نسل، تولّد فرزند لازم است.
از سوى دیگر، قدرت او محدود است و، به خصوص هنگام پیرى و ناتوانى، نیاز به معاونى دارد که در کارهایش به او کمک کند.
از سوى سوم، جنبه هاى عاطفى و روحیه انس طلبى ایجاب مى کند که انسان مونسى در محیط زندگى خود داشته باشد که آن هم به وسیله فرزندان تأمین مى گردد.
بدیهى است هیچ یک از این امور در مورد خداوندى که آفریننده عالم هستى و قادر بر همه چیز و ازلى و ابدى است، مفهوم ندارد.
به علاوه، داشتن فرزند لازمه اش «جسم» بودن است که خداوند از آن نیز منزّه مى باشد.