(آیه 14) در آیه قبل سخن از پیمان شکنى بنى اسرائیل در میان بود، در این آیه به پیمان شکنى نصارى اشاره کرده مى فرماید: «و از کسانى که ادّعاى نصرانیّت (و یارى مسیح) داشتند (نیز) پیمان گرفتیم; ولى آنها قسمت مهمّى را از آنچه به آنان تذکّر داده شده بود فراموش کردند» (وَ مِنَ الَّذِینَ قَالُوا إِنَّا نَصَارَى أَخَذْنَا مِیثَاقَهُمْ فَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُکِّرُوا بِهِ).
آنها با خدا پیمان بسته بودند که از حقیقت توحید منحرف نشوند و دستورهاى الهى را به دست فراموشى نسپارند و نشانه هاى آخرین پیامبر را کتمان نکنند، ولى آنها نیز به سرنوشت یهود گرفتار شدند.
واژه «نصارى» جمع «نصرانى» است و نامگذارى مسیحیان به این اسم ممکن است به خاطر آن باشد که هنگامى که مسیح یارانى از مردم طلبید، آنها دعوت او را اجابت کردند. قرآن در آیه 14 سوره صف مى گوید: «همان گونه که عیسى بن مریم به حواریون گفت: چه کسانى در راه خدا یاوران من هستند؟ حواریون گفتند: ما یاوران خداییم.»
سپس قرآن نتیجه اعمال مسیحیان را چنین شرح مى دهد: به جرم اعمالشان «در میان آنها، تا دامنه قیامت، عداوت و دشمنى افکندیم» (فَأَغْرَیْنَا بَیْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَـمَةِ).
مجازات دیگرشان این است: «و خداوند، (در قیامت) آنها را از آنچه انجام مى دادند (و نتایج آن)، آگاه خواهد ساخت» (وَ سَوْفَ یُنَبِّئُهُمُ اللَّهُ بِمَا کَانُوا یَصْنَعُونَ).
(آیه 15) در تعقیب آیاتى که درباره یهود و نصارى و پیمان شکنى هاى آنها بحث مى کرد، این آیه اهل کتاب را مخاطب قرار داده و از آنها دعوت به سوى اسلام کرده مى گوید: «اى اهل کتاب! پیامبر ما، که بسیارى از حقایق کتاب آسمانى را که شما کتمان مى کردید روشن مى سازد، به سوى شما آمد; و از بسیارى از آن، (که فعلاً افشاى آن مصلحت نیست،) صرف نظر مى نماید» (یَا أَهْلَ الْکِتَابِ قَدْ جَاءَکُمْ رَسُولُنَا یُبَیِّنُ لَکُمْ کَثِیرًا مِمَّا کُنْتُمْ تُخْفُونَ مِنَ الْکِتَابِ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیر).
سپس به اهمّیّت و عظمت قرآن مجید و اثرات عمیق آن در هدایت و تربیت بشر اشاره کرده مى گوید: «از طرف خدا، نور و کتاب آشکارى به سوى شما آمد» (قَدْ جَاءَکُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ کِتَابٌ مُبِینٌ).
(آیه 16) نورى که «خداوند به برکت آن، کسانى را که از خشنودى او پیروى کنند، به راه هاى سلامت، هدایت مى کند» (یَهْدِى بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلاَمِ).
«و به فرمان خود، از تاریکى ها به سوى روشنایى مى برد» (وَ یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ).
یعنى از ظلمت شرک، ظلمت جهل، ظلمت پراکندگى و نفاق و... به سوى نور توحید، علم و اتّحاد رهبرى مى کند.
«و آنها را به سوى راه راست، رهبرى مى نماید» (وَ یَهْدِیهِمْ إِلَى صِرَاط مُسْتَقِیم).
