(آیه 144) این آیه نیز ناظر به یکى دیگر از حوادث جنگ احد است. آن گاه که آتش جنگ میان مسلمانان و بت پرستان به شدّت شعله ور بود، ناگهان کسى فریاد زد: محمّد را کشتم... محمّد را کشتم... !
جمعى که اکثریت را تشکیل مى دادند، به دست و پا افتاده و از میدان جنگ به سرعت خارج مى شدند، امّا در مقابل آنها اقلیّتى فداکار و پایدار، همچون على(ع) و ابودجانه و طلحه و بعضى دیگر بودند که بقیّه را به استقامت دعوت مى کردند.
آیه در این مورد نازل گردید و دسته اوّل را سخت نکوهش کرد.